Even slikken en weer door gaan

Even woelen en gewoon weer opstaan

Het voelt alsof de buitenwereld denkt dat het zo gaat zijn. Even pillen slikken, inbrengen en daarna weer door gaan, even woelen en dan gewoon weer op staan….

Hoe gaan we dit doen?
We regelen oppas voor Lenn want daar wij niet weten wat ons te wachten staat willen we hem niet met het e.e.a. op zadelen. Normaal zou Lenn op vrijdag naar school gaan, nu is het komende vrijdag studie dag. Gelukkig zijn onze ouders er om voor Lenn te zorgen.

Ik ga op donderdagochtend nadat ik Lenn naar school heb gebracht naar  de drogist om kraamverband te kopen want dat zal ik wel nodig hebben. Ik sla voor een heel weeshuis pakken kraamverband, maandverband en paracetamol in. ‘Owww van harte hoor meis’ zegt de vrouw achter de kassa. Die arme vrouw bedoeld het zo goed maar ik begin te snikken en leg het uit. ‘Owww meis dat wist ik niet wat spijt me dat’. Ach ze kon het ook niet weten. Eerst gaf ik een fortuin uit aan zwangerschapstesten en nu reken ik kraamverband af ik snap haar gedachte wel.

Dan door naar de dierenwinkel, ik ga van die puppy onderleggers halen voor op de bank en op bed, want ja ….

Wat staat ons te wachten ik weet het niet?

Thuis moet ik lachen, ik koop nu van die grote lappen maar die passen niet in mijn ondergoed. De winkels nog dicht vanwege corona dus ik stop de winkelwagen van de Hema vol met grote tenten en pyjama’s want als ik alsnog gecuretteerd wordt dan lig ik er iig netjes bij. Twee uur later kan mijn moeder die ophalen.

Dan is het tijd om het eerste tabletje oraal in te nemen, ik druk de pil uit de verpakking en sta in de keuken. Ik staar naar buiten, kijk uit op de speeltuin, de speeltuin waar Pip nooit zal spelen, de voetjes van Pip die nooit het zand zullen aanraken. Ik verzamel alle moed die ik in me heb om deze in te nemen, want nu ik deze inneem gaat het echt gebeuren, ik kan niet terug, ik moet, ons kindje is dood, ons kindje moet geboren worden.

Alles overvalt me en ik ga naar bed, Lenn is in goede handen vandaag en na alle stomme series op videoland gekeken te hebben val ik nog even in slaap.

Aan het eind van de middag knuffelen we Lenn nog plat die bij mijn ouders zal blijven slapen. Mijn man besteld carpaccio voor me, het klinkt stom maar dat nu eten maakt niet meer uit, hij wil goed voor me zorgen en weet dat ik hier erg naar uit keek daar ik meteen na de vorige miskraam al zwanger was en dit dus al bijna een half jaar niet meer op had. Op bed leggen we onze handen op mijn buik, zou Pip onze warme handen nog voelen? Zou Pip nog voelen hoe blij we waren, hoe we uitkeken naar een toekomst samen?

Dan is het vrijdag ochtend na een nacht woelen vertrekt mijn man naar zijn werk. Sommige dingen moeten helaas eenmaal doorgaan. Mijn moeder zal komen en mijn man komt naar huis als ik het idee heb dat het zo ver is.

Om half 10 is mijn moeder er, ze maakt net als vroeger een bedje op de bank. We drinken samen koffie en ik slik de pijnstiller. Om 10 uur ga ik naar boven om de vaginale pillen in te brengen. Op het moment dat ik op bed ga liggen gaat mijn telefoon op een of andere manier neem ik op want wie weet is het wel een ziekenhuis…

Ik neem op en hoor aan de andere kant de lijn de arbodienst die aangeeft dat ze een ziekmelding hebben ontvangen. Dan breek ik……… waarom, waarom nu precies op dit tijdstip…………………….. Ik antwoord alleen dat dit klopt en dat ze ook mag weten waarom en dat is omdat ik op dit moment mijn miskraam ga opwekken door middel van medicatie en dat ze me maandag terug kunnen bellen. Degene aan de andere kant van de lijn hoor ik nog sorry zeggen en dan verbreek ik de verbinding.

Even rustig ademhalen……………………. Dan breng ik de vaginale pillen in….

Ik loop weer naar beneden en ga op de bank liggen. Mijn moeder is van het opruimen maar ik verzoek haar vandaag gewoon naast me te komen zitten, we kijken wat tv maar eigenlijk ook niet. Het gaat redelijk goed, af en toe wat steken, maar meer ook niet.

Ik vraag aan mijn moeder hoe moet ik het dan straks opvangen, want ik wil Pip niet wegspoelen, ik wil Pip zien, ons kindje. Ik kan het toch niet doorspoelen. Mijn moeder stelt voor om de vergriet te gebruiken, omdat ze het anders ook niet weet.

Ik zet de vergiet klaar en ik  pak een oud plastic wegwerpbakje, het kan maar klaar staan.

(Wist ik toen maar de mogelijkheden die ik nu wist)

Nadat ik voor mijn idee alles heb klaar gezet ga ik weer op de bank liggen. We zetten het programma van Beau van Erven Dorens op en we laten een traan om wat er in de uitzending gebeurd. Maar ook dan rollen de tranen over mijn wangen en kan ik niet meer stil op de bank blijven liggen.

Ik bel mijn man en vraag hoe ver hij is met de cv-ketel die gehangen moet worden, hij is bijna klaar….. gelukkig.

Een kwartier later houd ik het niet meer en voel dat het vandaag gaat gebeuren, ik bel mijn man wederom en vraag of hij naar huis komt.

Rond half 11L30 uur is hij thuis, mijn moeder neemt afscheid, een afscheid vol tranen. De volgende keer dat ze ons weer zal zien zijn we wederom ouders geworden en zij oma.

Mijn man en ik kijken verder met een half oog naar het programma van Beau. Dan voelt het alsof ik moet plassen, ik voel een enorme druk en ik sta op, een grote plas stroomt weg, een plas met vocht en bloed, alsof mijn vliezen breken. Voor ons een teken n dat het nu gaat gebeuren. Ik verschoon me zelf en loop weer terug naar de bank, daar lig ik letterlijk te woelen en te draaien en knijp ik zijn handen helemaal blauw.

Meerder keren loop ik naar het toilet waar ik ondertussen de vergiet in heb gezet, dan lijkt het alsof ik iets heb verloren, ik bekijk het goed maar het is “alleen” maar een groot stolsel.

Dan ga ik liggen en begin ik te huilen, zou ik Pip dan toch al verloren hebben en niet gezien? Misschien toch per ongeluk weggespoeld met het leeggooien van de vergiet???

Dan ineens ren ik naar het toilet, ik krijg weer zon druk op mijn buik, ik gil………………….

En dan …….. dan ligt daar het allermooiste wat ik ooit gezien heb.

Onze Pip…………………………

Samen pakken we het op en leggen het we in het bakje met water, we halen het uit de vruchtzak en hebben het mooiste mensje ooit vast. Twee armpjes, twee beentjes en het mooiste hoofdje met een schattig mondje. Een navelstreng alles erop en er aan. De navelstreng, de verbinding.

We kijken elkaar aan en huilen en lachen tegelijk wat zijn we trots, onze Pip ………… en dan kijken we nog eens goed …………………. Onze Pip – Vere.

Dag allermooiste kindje wat ben je welkom, maar wat ben je hier veel te vroeg in onze handen.

- Joyce - 

Januari 2022