Samen rijden we naar Breda, beide in gedachten. Dan spreken we bijna tegelijk uit wat we beide hopen, maar wat we ook beide weten dat het niet zo gaat zijn, maar hoop, hoop mogen we toch hebben.

Wat nou als ze het gisteren verkeerd hebben gezien, wat nou als we zo een prachtig hartje zien en dat onze Pip (koosnaampje) ons kei hard voor de gek gehouden heeft.

We moeten een beetje lachen, het zou toch wel bij ons passen he, zon cliffhanger. Toch weten we beiden dat dit niet het geval zijn. Ook grappen we dat Pip er toch voor kiest dat we naar Breda gaan ook al hadden we eigenlijk besloten dat we voor een Tilburgs kindje zouden gaan, daar we zo tevreden zijn over de ziekenhuizen in Tilburg vanwege de achtergrond met Lenn.

Bij de parkeergarage komen we nog een oud collega tegen, we maken een praatje maar eigenlijk wil ik vluchten, ik wil niemand zien, ik wil weg. Daar lopen we dan eindelijk de gang van het ziekenhuis door op naar afdeling gynaecologie. Vanwege corona mocht mijn man eigenlijk niet mee maar gelukkig maakten ze een uitzondering. Daar zaten we dan in de wachtkamer, een wachtkamer vol dikke buiken…

Toen waren we eindelijk aan de beurt. Ga maar zitten, ‘wat verdrietig wat er is geconstateerd en dat na de vorige miskraam’, wat een mooie echo’s heeft u al gehad’. Alle woorden hoor ik maar vaag.  

‘Kleed u maar uit dan ga ik nogmaals kijken’. Alleen daarom al fijn dat mijn man mee was, nog een laatste keer kunnen we samen naar een echo kijken. Een koude klodder op mijn buik een mooi kindje in beeld, alleen heel stil, veel te stil, voor altijd stil.

De gynaecoloog bevestigd wat we al wisten ons kindje leeft niet meer. Ons kindje is dood.

‘Wil u nog een afdruk’? ‘Ja graag’ alles wat tastbaar is willen we zo graag hebben.

Dan komt het praktische stukje. Voor een curettage is er voorlopig geen plaats en dat raad de gynaecoloog eigenlijk ook af. De twee opties die ik krijg zijn of afwachten, wat nog wel een tijd kan duren daar ons Pipje nog zo veilig zit of kiezen voor het opwekken door middel van medicatie.

Een lastige keuze, want wat moeten we doen? Durf ik het wel? Kan ik dit wel? Waar gaan we dit doen?

Ik zal het thuis moeten doen daar er geen “medische” indicatie is om de miskraam in het ziekenhuis op te wekken en ook hebben ze geen bedden vanwege corona. Ik krijg pijnstilling mee en ik kan maandag terug komen om te kijken of ik “schoon” ben of dat er alsnog een curettage volgt.

Hoe hard het ook klinkt ik wil niet afwachten, ik wil niet rondlopen met de wetenschap dat ons Pipje dood in mijn buik zit en dat ik me nog zo zwanger voel, het voelt als falen.

We kiezen dus voor de optie van het opwekken door middel van medicatie.

Ik moet op donderdag starten met het oraal innemen van 1 tablet en vrijdag ochtend moet ik 4 tabletten vaginaal inbrengen. Slik goed de pijnstilling, geeft de gynaecoloog nog als advies.

Snel schrijft hij op een kladje het noodnummer van het ziekenhuis mocht er iets gebeuren. Ik krijg een recept mee om bij de dienst apotheek de medicatie op te halen.

En daarna? zeg ik. Als ons kindje geboren is?

 ‘Ja dan kun je kijken, of je spoelt het door….. of je begraaft het in de tuin’ zijn de harde woorden van de gynaecoloog

'Heel veel sterkte beste meneer en mevrouw, u heeft het noodnummer mocht er iets zijn en dan zie ik u maandag weer'.   

Verdwaasd en in gedachten lopen we naar de dienst apotheek. Mijn man gaat meteen over op het regelen van praktische dingen zoals telefonisch contact opnemen met zijn baas om vrij te zijn om dit samen vrijdag te gaan doen…. Want we worden als de medicatie aanslaat vrijdag of in het weekend voor de tweede keer ouders.

Bij de apotheek is het reuze druk, daar zit ik dan met een bonnetje met mijn wachtnummer op een bankje, alsof ik bij de bakker op mijn bestelling zit te wachten. Dan zijn we aan de beurt, de medicatie wordt gepakt. De pijnstilling afgerekend, ik krijg een uitdraai mee. Verder niks…… geen tips, geen adviezen. Het voelt dat wanneer ik nu neusspray of een doosje paracetamol had gekocht bij een drogisterij ik nog meer uitleg had gehad…..

Daar gaan we dan op naar huis………… met een hoofd vol vragen en emoties.

- Joyce - 

januari 2021